لحظه های آسمانی

پروردگار من فرموده:«أًدعونی…»

چه سعادتی! یعنی درست می شنوم؟ خدای آسمان… خدای زمین… خدای انسان های پاک… خدای پیامبران… خدای محمد(ص) … خدای علی… خدای همه چیز و همه کس…؛ و من… که هیچم! من کجا؟ خدا کجا؟!‍ باور کردنی نیست! یعنی چنین خدایی به من اجازه داده او را بخوانم و با او صحبت کنم؟ یعنی می توانم با او درد دل کنم و خیلی راحت، از او درخواست داشته باشم؟

بگذار یک بار دیگر بخوانم…«أٔدعونی… أستجب لکٔم…»

خدای من! چه می شنوم! یک وعده… از کسی که جز راست نمی گوید! وعده استجابت! یعنی واقعا هرگاه اورا بخوانم، پاسخ می دهد؟!

سخن مولایم علی بن ابی طالب(ع) را که می شنوم، تا حدودی دلم آرام می گیرد؛ آنجا که به فرزندش امام حسن مجتبی(ع) می فرماید:

بدان کسی که ملکوت و خزائن دنیا وآخرت در دست اوست، به تو اجازه داده او را بخوانی و اجابت دعای تو را ضمانت کرده است وبه تو فرمان داده از او بخواهی تا به تو عطا کند واز او رحمت درخواست کنی، تا رحمتش را نصیب تو کند؛ میان تو وخودش، کسی را قرار نداده که مانع ارتباط تو با او شود، هر گاه او را بخوانی ، صدای تو را می شنود و هرگاه با او نجوا کنی، از نجوای تو آگاه است؛ پس نیاز خود را به درگاه او ببر و سفره دلت را پیش او پهن کن و از دردهایت نزد او شکایت ببر و از او بخواه غصه هایت را برطرف کند ودر کارهایت از او یاری بخواه و از گنجینه های رحمتش چیزهایی را بخواه که هیچ کس جز او نمی تواند به تو بدهد، پس هر گاه می خواهی، با دعا کردن، درهای نعمتش را بگشا و ابرهای رحمتش را به باریدن وادار…

حسابی هول شده ام! حالا که اجازه دارم، چگونه او را بخوانم؟ چه بخواهم؟ من که ادب حضور ندارم! آری! بهترین کار این است که یاد بگیرم و برای آموختن چه آموزگاری بهتر از امام العارفین، زین العابدین و سید الساجدین(ع)؟! و چه سرمشقی زیباتر از زبور آل محمد(ع)، صحیفه سجادیه؟!

علی بن الحسین مشهور به زین العابدین و سجاد،بنا بر قول مشهور38 هجری دیده  به جهان گشود و پس از 57 سال عمر با برکت، در سال 95 هجری دیده از جهان فرو بست و در قبرستان بقیع در کنار عموی بزرگوارش امام حسن مجتبی به خاک سپرده شد.

بنام خداوند آزادی ها

می آید بربام بلند آرزو و به جست وجوی شهیدانی که مسیرش را با خون خویش مطهر کردند.

خانه های قلبمان،شانه های مهربان او را میجویند تا در سایه خورشیدی اش ،طعم خوش آزادی را بچشد.اگر چه سیه مستان شب،با خنجر ظلم،سپیدارن باغ را سر بریده اند. دست نوازش باغبانی چون روح خدا، نگاهی سبز را به درختان آرزوهایمان باز میگرداند.

خوش آمدی به وطن،پر سوختگان منتظرت، چشم انتظار دست نوازش تواند که از بام بلند دیدار ،برخاطر مجروحشان بکشی،ای روح خدا!!

آمدی تا روزهایمان رنگ سربلندی بگیرد و دست هایمان بوی لبخندهای آشتی.

آمدی، تا پشت آن همهشب های طولانی ،طعم روز را فراموش نکنیم و به زیارت آفتاب برویم.

آمدی،تا پیروزی فانوس شب های بی چراغی ما باشد و لبخند،عطر خوش آزادیمان.

تو که آمدی ، زمستان در برفهای ناتمامش آب شد و بهار در سینه هایمان شکوفه زد.

تو آمدی تا طنین حقیقت، از برجهای سر به فلک کشیده تاریخ به گوش برسد.

تو آمدی ، تا جاءالحق و زهق الباطل دوباره ترجمه شود.

تو آمدی ، تا هیبت کاغذی سر سپردگان طاغوت در جهنمی از آتش خاکستر شود.

تو آمدی و بهشت زهرا در سرخی خونهای به نا حق ریخته شده دوباره تپید.

تو آمدی و با آمدنت فرودگاه مهرآباد ،آبادانی ایران را با بالهای کبوترهای سپید نامهرسان، به همه جای جهان مخابره کند.

تو آ<دی و نفسهای مسیحایی ات، کالبدهای مرده را حیاتی دوباره بخشید.

دهه فجر انقلاب اسلامی بر همه ی هموطنان عزیز کشور مبارک.

ستاره ای بدرخشید و ماه مجلس شد               دل رمیده ی ما را انیس و مونس شد

در هفده ربیع الاول روز جمعه پس از طلوع فجر در سال عم الفیل در گرمای سوزان مکه و در جهالت و بت پرستی طاقت فرسا پیامبر مهربانی ها چشم به دنیا گشود.

در عالمی که تعصب گرایی و ظلم و ستم به اوج خود رسیده بود ولی با قدم مبارک رسول اکرم و فرستاده ی خدا جهان پراز عدل و داد و زیبایی شد و در پی این اتفاق خوش یمن برای اولین بار گرمای مکه با باریدن باران بوی تازه ای به خود گرفت. پیامبر اکرم(ص)در انجام رسالتی که از جانب خداوند عهده دار آن شده بود سختی های بسیاری را متحمل شد او در سن کودکی اش غم از دست دادن پدر و مادر را چشید و بعد از آن حلیمه دایه ی محمد سرپرستی او را بر عهده گرفت و او را بزرگ کرد.اهل مکه او را چوپانی بیش نمیدانستند زیرا عمر خود را در صحراها گذرانده و خدایی جز خدای یگانه برای پرستش نداشت ولی پیامبر در همان صحرا بود که لطف خدا شامل حالش شد و در این موقع از طرف خداوند جبرئیل آیه ای بر پیامبر نازل کرد و گفت :"اقرا بسم ربک الذی خلق” بخوان بنام پروردگارت.

خداوند میفرماید به هر بنده ای از بندگانم که بخواهم پاداش افزون میدهم و این چنین شدکه محمد به پیامبری مبعوث شد تا رسالت خویش را به اتمام برساند مظلومان را از ظلم ظالمان در امان نگه دارد دخترانی راکه زنده به گور میکردند را حیات دوباره بخشد و وحدت و یکپارچگی و برادری را در جهان حاکم کند.

خداوند تعالی میفرماید:قطعا برای شما در رسول خدا سرمشقی نیکواست برای آن کس که به خداو روز بازپسین امید دارد

باز هم زمین خورده بودم.

صدایی میگفت: چند بار بایستی و به راه بیفتی و باز نقش زمین شوی؟

بارها عهد کرده ای و پیمان شکسته ای.

           دیگر نگاهت نمی کند

           دیگر تو را نمی خواهد.

 پیش خود گفتم : آقای من  مثل من و تو نیست.

                       او چون پیامبر دریای رحمت است

آقا پشیمانم.

آقا! از من دلگیر مباش.

بگو که بخشیدی

اللهم عجل لولیک الفرج

میشناسمت ! چشمهایت را واژه هایت را حرکت قلمت را دستهای پاکت را بی گناهیت را پای سنگین ودر زنجیر بودن را…..

ولی چرا حصار ؟ چرا زنجیر ؟ مگر عاشقی پریدن نیست؟ مگر شقایق رها نیست؟

چرا تنگنا؟ چرا زندان؟ چرا خاموشی؟

فریاد کن باورشو به حال خود نمان تو را به حال خود نگذاشته اند.

صدا کن ای دوست! میدانی که فاصله ای نیست بغضت را بشکن تا بشکند غم! تا بمیرد دلتنگی! تا آب شود یخ سکوت! صدا کن تا بشنوند نغمه های عاشقانه ات را….

نگاه کن تا ببیند چشمان مطیع ومنتظرت

گریه کن تا بخوانند شعر زندگی ات را.

 صدا کن ای دوست

                               میدانی که فاصله ای نیست……

به نام آن که جان را فکرت آموخت / چراغ دل به نور جان برافروخت